Hello Namibia

Na zo'n 600 km te hebben gereden door een onbeschrijfelijk bijzonder landschap. Van koude vochtige groene bergen naar een droog maanlandschap met enkele tegenliggers en hier en daar een verlaten dorp komen we aan bij de grensovergang.

Eerst maar eens alle stempels halen om Zuid-Afrika uit te kunnen. We hadden de stempel van loket 3 gemist dus we moesten weer terug (gelukkig waren er nog meer toeristen die dit hadden gemist. Niet dat ze dat dan ook even uitleggen). Goed na 3 rondjes rond het immigratiekantoor en de benodigde stempels mochten we door naar het immigratiekantoor van Namibië. De welbekende formuliertjes invullen en de stempels halen. Dan nog met letterlijk onze laatste Zuid-Afrikaanse Randen de toll voor de auto betaald en we konden door. Hoe groot verschil in landschap dit is is niet te beschrijven. Letterlijk vanaf de grens leek het alsof we een woestijn in reden. En ga dan maar eens een camping zoeken. Na diverse keren op en neer te he ben gereden en nog een keer en nog een keer wezen een aantal vrouwen de weg. Maar goed, zij spreken geen Engels en wij geen Namibisch (ofzo iets) dus besloot er een om maar gewoon in te stappen bij ons pm de weg te wijzen. Uuuh oké! Naja we hadden het nu wel gevonden dus dat was wel erg fijn! Er was plaats en we stonden weer op een schitterende plek. Het was een lange tocht dus lichtelijk vermoeid waren we wel. Na een heerlijke warme goede douche zijn we lekker ons hutje ingekropen om te gaan slapen.

We waren al vroeg op en hebben lekker rustig aan alles ingepakt en zijn vervolgens vertrokken richting de Fish River Canyon.
Na een bijzondere hobbelige weg (lees zo'n 100 km bulten, kuilen en grevelweg waar je soms maar 10 km per uur kon rijden omdat je anders je hoofd tegen het plafond van de auto stoote) kwamen we aan bij adembenemend mooi uitzicht. Volgens de mythe van de oorspronkelijke bewoners van Namibië is de Fish River Canyon gevormd door de slangen die de oude jagers los lieten om een prooi te vangen. Dit moeten dan wel heule grote slangen geweest zijn want het is echt super groot maar oh zo mooi. We hebben dan ook lekker geluncht bij het uitzicht en er goed van genoten.
Na een nogal barre vervolg tocht met heftige heuvels, kuilen, grevel en hier en daar een gemsbok kwamen we redelijk optijd aan in Bethanie. Waar we in Nederland zo verwent zijn dat altijd alle winkels open zijn houden ze hier op zondag echt rustdag en was dus alles gesloten. Zelfs de camping die we op het oog hadden was niet te vinden of inmiddels al weg. We konden niets anders dan verder rijden naar de eerst beste volgende camping zo'n 50 km verderop. Op hoop van zegen dat deze wel zou bestaan en vooral ook open zou zijn en dat er ook nog eens plekje voor ons zou zijn. Bij aankomst zag het er allemaal redelijk gesloten uit maar na een keer toeteren kwam er iemand tevoorschijn.
Eenmaal aangekomen en de auto neergezet kwamen we er achter dat er door alle hobbels toch wel het een en ander geleden had en de barre tocht niet overleefd heeft. Alles zat onder het water en het pak suiker was ook gescheurd.. Snel alles in de zon en met een doekje de auto droog maken (ging echt niet anders) voor de zon onder ging was alles droog en konden we lekker weer gaan braaien!

We genieten hier volop en het is werkelijk een schitterend land.
Tot snel,

Liefs dikke kus van ons