Wat een avontuur!!

Hoi hoi,

Hier zijn we weer. Wat later dan gepland maar het ontbrak even aan motivatie om te schrijven. Dus bij deze een verslag van onze belevenissen van de afgelopen dagen.

We waren in Leon en moesten ons om 8 uur melden voor de tour. We waren netjes optijd alleen de rest van de groep nog niet. Dus tijdens het wachten alvast het volgende verblijf geboekt. Hoe armoedig het ook is er is overal WiFi! Heel handig!
Ja we konden gaan. We waren nog met een Duits gezin en een jongen uit Portugal. We reden met een flinke auto naar de vulkaan. Het was een rauwe tocht met vooral veel hobbels. Onderweg wat obstakels van tegenliggers en loslopende biggen maar eenmaal aangekomen zag het er best hoof uit! Iedereen kreeg een tasje met daarin spullen en een board die je mee naar boven moest nemen. En daar gingen we de lavarotsen op. Het is zo bijzonder om te zien hoever die lava komt. Tot tientallen kilometers is het gewoon zwart en daarna is het weer zo groen als iets. Er stond een heftig windje dat het klimmen wel wat lastig maakte soms maar het wat erg mooi. De vulkaan waar we vanaf gaan is de ena jongste vulkaan van de wereld en deze is nog steeds actief. In 1999 is deze vulkaan voor het laatst uitgebarsten. Best gek om op een vulkaan te lopen die van binnen nog steeds actief is. Eenmaal aan de top mocht het het uitzicht er zijn, zo mooi. De vulkaan heeft een soort van 2 kanten. Een robuuste kant waar je naar boven klimt via de grove rotsen en een fijne kant met zacht zand waar je vanaf gaat. Als je je hand op de grond hield dan voelde je de hitte van de magma dat in de vulkaan zit, zo bijzonder!!
Na van het uitzicht te hebben genoten moesten we ons gaan klaarmaken voor het boarden.
Een grote overall aan die bij je enkels en polsen werd dichtgeknoopt. Helm op, bril op, handschoenen aan en een sjaaltje voor je mond en neus. En daar ga je dan. Zittend op een board als een soort sleetje van de berg af. In het begin wat stroef en dan denk je is dit het? En voor je het weet ga je stijl naar beneden en denk je woooow dit gaat zo hard!!! In een mum van tijd ben je weer beneden, je loopt dus eerst ongeveer een 45-60 minuten om de berg op te komen en je bent in 3 minuten weer benden. Maar het waa het zeker waard. Wat een ervaring was dit en wat een adrenaline die er vrij komt. Het schijnt een must do te zijn als je in Nicaragua bent en dat kunnen we nu ook wel beamen. Nou we konden ons weer uitkleden en na een drankje en een stuk fruit zijn we terug gereden naar ons hostel. Eerst maar eens even douchen want we zagen best een beetje zwart. Na een Nicaraguaanse swharma (Ja zo schrijven ze dat hier) gegeten te hebben zijn we lekker gaan relaxen bij ons hostel.
Wat opvallend is is dat het enorm veel fast-food is. Een echte gezonde enigzins voedingsrijke maaltijd zijn er maar weinig. Ja of je moet 3x per dag galopinto eten maar we kunnen je vertellen dat dat na een dag of 10 best je neus uit komt.

Goed de volgende dag stond Esteli op de planning. Een behoorlijk tochtje er maar toe maar al met al ging het vlot. Aangekomen in ons hostel zijn we daarna Esteli gaan verkennen. Een klein dorpje wat verder niet veel bijzonderheden heeft. Na het bezoeken van de kerk zijn we doorgelopen maar een tour organisatie. We hebben hier voor morgen de Somoto kloof geboekt. Gezien we om 6.30 uur de bus moesten hebben hebben we het verder rustig gedaan. In de avond hebben we wel heerlijk gegeten bij een straattentje. Verder van de bbq met (Ja weer Ja) rijst, wat rauwkost en voor Sander een halve kip en voor Meike varkenslapjes achtig iets. Het was heerlijk!
Eenmaal vroeg op was er niemand in het hostel te bekennen. Alles was dicht en we hadden nog wel afgesproken dat we vroeg zouden ontbijten. Na wat rondlopen kwamen we ook nog tot de ontdekking dat de deur op slot zat. Oftewel we konden nergens heen!! Na wat wachten en denken kwam er iemand tevoorschijn. Wij uitleggen dat we hadden afgesproken eerder te kunnen ontbijten maar het enige wat deze beste jonge man kon zeggen was Nee. Meer Engels kon hij ook niet dus daar stonden we dan met lege maag klaar om te gaan. Gezien alles nog gesloten was konden we pas bij bestemming wat halen. Na een bustocht van 2 uur werden we met nog een stel andere door de gids opgehaald. Bij zijn woning konden we ons omkleden en onze andere spullen laten staan. We werden ergens afgezet en daar begon de tocht. De jongere die mee gingen spraken allemaal Spaans. En de gids sprak geen Engels. Dus gelukkig konden zij een hoop voor ons vertalen. Eerst een stukje wandelen over wat rotsen en langs een droogstaande rivier. En vervolgens kleren uit en een drybag, zwemvest aan en daar gingen we het water in. Een hele mooie tocht door de kloof van Somoto. Een tocht van 6,7 km lang afwisselend zwemmen en lopen. Ondertussen kon je op sommige plaatsen waar het diep genoeg was van rotsen afspringen. Soms moest het omdat we het water in moesten. Het hoogste was 20 meter. Deze hebben we overgeslagen. Maar de 12 meter hebben we wel gedaan. Best stoer toch!?! Het was een mooie tocht door de natuur en een die we wederom niet snel zullen vergeten. Bij terugkomst stond er een heerlijke maaltijd klaar en daarna werden we terug naar het station gebracht. Hier konden we in een overvolle bus stappen waar het dringend was voor een plekje. Eenmaal aangekomen in Esteli hebben we nog een pizzatje gegeten want rijst ging er echt niet meer in.

Volgende dag waren we wederom weer vroeg wakker. We zijn immers altijd vroeg wakker hier. Dus op het gemakje alles ingepakt en gaan ontbijten. Naja ontbijten: 2 geroosterde witte boterhammetjes met wat jam en een kopje koffie wat smaakte naar warm water. Ach we hadden wat in ons maag en komen vast nog wel wat tegen onderweg. Natuurlijk geen taxi te verkrijgen naar het station dus maar vast een stukje gaan lopen waar we na een minuut of 10 eindelijk een taxi hadden. Op naar het stadion. Hier stond de bus al klaar om naar Managua te gaan, vanuit daar kunnen we doorreizen naar Granada onze laatste bestemming. De reis verliep goed en dat was eigenlijk al te mooi om waar te zijn. Opeens staat de bus stil horen we wat gerommel van gereedschap en na een minuut of 20 moet iedereen eruit en is de bus echt kapot!! Pfff en dan moet iedereen uit die bus bij de bus die na deze bus vertrokken is in Esteli erbij! Dat werd dus proppen zoals je kunt begrijpen. Hoe ze het voor elkaar krijgen wij weten het niet maar er passen altijd nog meer mensen bij. Toen het eenmaal rustig was kwamen we ook nog tot de ontdekking dat de portemonnee van Sander gestolen was... Neeee!! Super kut maar niets aan te doen. Besloten om toch door te reizen naar Granada en eerst in te checken. Om vervolgens aangifte te gaan doen bij het politiebureau. Dat was wederom hele ervaring. Na een tijdje wachten werd ons gezegd dat we gewoon konden aankloppen dus dat deden we dan maar ook. We moesten mee komen maar een ander hok voor de aangifte. Met maarliefst 3 man sterk (2 polities en 1 "tolk" (lees ik kan een paar woorden Engels)) werd onze aangifte opgenomen. Met wat handen en voeten werk lukte het aardig. De 2 politie agentes vonden het vooral heel leuk allemaal! Omdat we een kopie voor de verzekering nodig hebben moest Sander even naar de andere kant van de straat om naar een kopie te maken. Meike moest blijven wachten als soort achterwacht dat Sander zeker terug zou komen met de officiële aangiften. Zo gezegd zo gedaan kopieën gemaakt en we konden gaan. Dat ook achter de en nu is het tijd voor een biertje! Inmiddels kunnen we er wat om lachen en gaan we nog maar lekker genieten van onze laatste dagen hier in Nicaragua.

We spreken jullie snel weer,

Liefs,

Sander en Meike